Hier sta ik dan
Met een gebroken vleugel
Beschadigd in de loop der tijd
Hier sta ik dan
Met een boodschap over het licht
Over zicht op Zijn aanwezigheid
Hier sta ik dan
Met een bizar jaar achter de rug
Volledig kwetsbaar in mijn gebrokenheid
Hier sta ik dan
Met een zoektocht naar de Ander/ander
In vertrouwen hopend naar saamhorigheid
Mijn oma draaide regelmatig deze LP voor mij. Samen zongen we de liederen mee. Ik weet niet of zij hier bewust aan geloofsopvoeding deed. Misschien wilde ze de muziek delen, misschien de inhoud. Ik kan het haar niet meer navragen. Na haar overlijden kreeg ik haar plaat. Op het moment dat ik hem opzette, was oma heel even dicht bij me. De plaat is inmiddels grijsgedraaid en de nummers zijn in mijn geheugen gegrift.
Deze plaat is voor mij niet zomaar een plaat. Met deze muziek is de liefde voor Gospel gestart. Op een vreugdevolle en opwekkende manier God loven, vind ik vandaag de dag prettiger dan sombere gezangen. Het is niet alleen de voorkeur voor de melodielijn, ook de inhoud is blijven hangen. Op het moment dat het niet lukt, zing ik ‘Geef mij kracht’, totdat ik de Kracht weer terug voel komen. Mijn oma heeft met deze LP bijgedragen aan mijn mens- en godsbeeld. Haar nalatenschap houdt in: samen delen, God loven en vertrouwen hebben in de toekomst.
Het vlammetje is gekomen
Licht en warmte zijn ons gegeven
Vonken zijn vrijgekomen
We ervaren elkaar
De wind is gekomen
Kracht en beweging is ons gegeven
Energie is vrijgekomen
We begrijpen elkaar
De Geest is gekomen
Geloof en hoop is ons gegeven
Bezieling is vrijgekomen
We verstaan elkaar
Tijdens een gesprek krijg ik opeens een brief in mijn handen. ‘Kijk, deze brief kreeg ik van mijn kleindochter’. Ze wijst me op de tekening erop. Haar kleindochter heeft een portret van mevrouw gemaakt naar aanleiding van een telefoongesprek. Ze heeft de verwoorde gevoelens uitgedrukt in een tekening en die spreekt boekdelen. Ze heeft haar oma in een streepjespak achter tralies geplaatst. Mevrouw schiet vol ‘dit is precies zoals ik me voel’. Ze vertelt verder over haar gevoel. Ze mag niet meer naar buiten, ze mist haar vrijheid. Ze mag niet zelf een blokje om, of even een boodschap halen. Haar kinderen en kleinkinderen heeft ze al weken niet van dichtbij gezien. Ze belt wel met ze en ze hebben beneden staan zwaaien, maar dat is anders. Dit soort gesprekken heb ik nu vaker. Er zijn de nodige mensen in een zorginstelling, die zich zo voelen. Niet iedereen is over één kam te scheren, er zijn er ook die het niet zo voelen, die zich erin berusten of die het niet beseffen. Toch komen de termen als ‘opgesloten zijn’, ‘gevangenschap’, ‘gestraft worden’ regelmatig voorbij. Ze hebben zelf geen zeggenschap meer over hun bewegingsvrijheid. Sommigen beseffen wel dat ze geen vrijheid meer hebben, maar zijn tien minuten later weer kwijt wat de reden was. De kleindochter heeft iets moois gedaan voor mevrouw, door haar emoties zo te kunnen verwerken in een tekening. Dit beeld zegt meer, dan ik kan verwoorden.
Op de theologieopleiding waren een aantal docenten er heilig van overtuigd, dat je aan pastoranten geen privé zaken moet vertellen. Mijns inziens kan het juist vertrouwen geven. Doordat pastoranten weten, dat jij als geestelijk verzorger of als pastoraal werker kinderen hebt, of een overlijden van dichtbij hebt meegemaakt, durven ze je meer te vertellen. Ik zou er natuurlijk compleet naast kunnen zitten. Gelukkig deed er zich een kans voor, om dit in de praktijk uit te proberen. Via de opleiding konden we mee op bedevaart naar Lourdes en daar stage lopen.
Om ervaring op te doen in het werkveld van het pastoraat, werden we in een ‘hotelparochie’ geplaatst. In deze groep zijn een aantal parochies bij elkaar gevoegd en deze groep wordt bijgestaan door een priester en een pastoraal werker. Aan deze groep had ik niets meer verteld, dan mijn naam en dat ik theologiestudent ben. Gedurende de week, deed ik mee in het pastorale team. Ik duwde rolstoelen, liep met een aantal de kruisweg, was lector bij een viering en bood een luisterend oor aan. Tijdens het wandelen werden de nodige vragen gesteld, meestal hadden deze betrekking op geloof, Bijbel kennis en Lourdes ervaringen.
Aan het eind van de week, werd mij gevraagd hoe oud ik was en of ik nog bij mijn ouders woonde. Nadat ik vertelde, dat ik inmiddels de veertig gepasseerd was en een zoon van rond de twintig had, was er eerst verbazing, daarna volgden er vele levensverhalen. Nu ze wisten, dat ik levenservaring had, durfden de mensen mij hun verhaal pas toe te vertrouwen. Dit bevestigde mijn voorgevoel dat ik al eerder had. Mijn ervaring is, dat het goed is om iets uit je privéleven te delen, niet je problemen en je gedoe, maar wel belangrijke momenten uit je leven. Het maakt je toegankelijker en het contact persoonlijker.