Mijn oma draaide regelmatig deze LP voor mij. Samen zongen we de liederen mee. Ik weet niet of zij hier bewust aan geloofsopvoeding deed. Misschien wilde ze de muziek delen, misschien de inhoud. Ik kan het haar niet meer navragen. Na haar overlijden kreeg ik haar plaat. Op het moment dat ik hem opzette, was oma heel even dicht bij me. De plaat is inmiddels grijsgedraaid en de nummers zijn in mijn geheugen gegrift. 

Vandaag zeventig jaar geleden werd mijn moeder geboren. Al vier jaar is zij niet meer bij ons. Of toch wel. Als ik op een bepaalde manier voor de spiegel sta, zie ik mijn moeder staan. Als ik een geluidsfragment van mijn stem hoor, hoor ik haar stem. Als ik weer eens rommel heb gemaakt, hoor ik haar weer ‘chaoot’ zeggen. Mijn zoon heeft hetzelfde gebrek aan wiskundig inzicht als zij, in meerdere gedragingen is hij haar evenbeeld. Zo is zij toch iedere keer weer bij ons. Ik denk aan de tekst van Bram Vermeulen: ‘dood ben ik pas als jij me bent vergeten’.