Vandaag zeventig jaar geleden werd mijn moeder geboren. Al vier jaar is zij niet meer bij ons. Of toch wel. Als ik op een bepaalde manier voor de spiegel sta, zie ik mijn moeder staan. Als ik een geluidsfragment van mijn stem hoor, hoor ik haar stem. Als ik weer eens rommel heb gemaakt, hoor ik haar weer ‘chaoot’ zeggen. Mijn zoon heeft hetzelfde gebrek aan wiskundig inzicht als zij, in meerdere gedragingen is hij haar evenbeeld. Zo is zij toch iedere keer weer bij ons. Ik denk aan de tekst van Bram Vermeulen: ‘dood ben ik pas als jij me bent vergeten’.